تراکشن دیسک کمر چیست ؟

تراکشن دیسک کمر فرآیند اعمال نیروی کششی به مهره های کمری از طریق وزن بدن، وزنه ها و/یا قرقره ها برای تاثیر گذاری رو مفاصل ستون فقرات کمری است. واژه تراکشن مشتق از کلمه لاتین «tractico» است که به معنای کشیدن است و از زمان بقراط برای تسکین درد، اشکال مختلفی از کشش یا تراکشن ستون فقرات توصیف شده است.

جیمز سیریاکس تراکشن دیسک کمر را در طول دهه‌های 1950 و 1960 به عنوان درمانی برای بیرون زدگی دیسک کمر رایج کرد و تا به امروز، تراکشن دیسک کمر هنوز هم روشی رایج برای درمان بیماران مبتلا به کمردرد و پا درد است. جیمز سیریاکس سه مزیت تراکشن دیسک کمر را به این ترتیب شرح می دهد: افزایش فضای بین مهره ای، کشش رباط مهره ای طولی خلفی برای اعمال نیروی مرکزگرا در پشت مفصل و مکش برای کشیدن برآمدگی دیسک به سمت مرکز مفصل. برخی دیگر از اثرات منتسب به تراکشن دیسک کمر عبارتند از گشاد شدن سوراخ بین مهره ای و انحراف مفاصل آپوفیز.

انواع تراکشن دیسک کمر

چندین نوع کشش کمری در ادبیات شرح داده شده است اما پرکاربردترین آنها عبارتند از:

تراکشن دیسک کمر پیوسته

کشش پیوسته یا بستر از وزنه های سبک برای مدت زمان طولانی (تا چندین ساعت در یک نوبت) استفاده می کند. این مدت طولانی مستلزم آن است که فقط از مقدار کمی وزن استفاده شود. عموماً اعتقاد بر این است که این نوع تراکشن دیسک کمر در جداسازی واقعی ساختارهای ستون فقرات بی تأثیر است. به عبارت دیگر، بیمار نمی تواند وزنه های کافی را تحمل کند که باعث جدا شدن مهره ها در این مدت زمان شود.

تراکشن دیسک کمر پایدار

این نوع کشش شامل وزنه های سنگین تری است که به طور پیوسته برای بازه های زمانی کوتاه (بازه های چند دقیقه تا 1 ساعت) اعمال می شود. تراکشن دیسک کمر پایدار گاهی اوقات به عنوان کشش ثابت نیز نامیده می شود.

تراکشن دیسک کمر مکانیکی متناوب

کشش متناوب از نظر شدت و مدت مشابه کشش پایدار است، اما از نیروی مکانیکی برای اعمال و آزادسازی متناوب نیروی کشش در فواصل از پیش تعیین شده استفاده می‌کند.

تراکشن دیسک کمر دستی

کشش دستی زمانی اعمال می شود که از دست های پزشک و/یا تسمه برای کشیدن پاهای بیمار استفاده می شود. تراکشن معمولاً به مدت چند ثانیه اعمال می شود یا می توان آن را به صورت یک رانش ناگهانی و سریع اعمال کرد.

اتو تراکشن دیسک کمر

اتوتراکشن دیسک کمر از یک میز طراحی شده استفاده می کند که به دو بخش تقسیم می شود که می توانند به صورت جداگانه کج و چرخانده شوند. بیمار نیروی کشش را با کشیدن بازوها و/یا فشار دادن با پاها تامین می کند. بررسی‌های اتوتراکشن نتایج بالینی مطلوبی را گزارش کرده‌اند، اما هیچ تغییری در اندازه یا محل فتق دیسک کمر وجود ندارد.

تراکشن دیسک کمر موضعی

این شکل از کشش با قرار دادن بیمار در موقعیت های مختلف با استفاده از بالش ها، بلوک ها یا کیسه های شن برای ایجاد کشش طولی بر روی ساختارهای ستون فقرات اعمال می شود. تراکشن دیسک کمر موضعی معمولاً خم شدن جانبی را شامل می شود و فقط یک طرف ستون فقرات تحت تأثیر قرار می گیرد

تراکشن دیسک کمر گرانشی

تراکشن دیسک کمر گرانشی شامل استفاده از مهار قفسه سینه برای محکم کردن بیمار در حالی که میز درمان به حالت عمودی کج می شود است که در نتیجه از وزن نیمه پایینی بدن برای ایجاد نیروی کشش استفاده می شود.

مکانیسم عمل تراکشن دیسک کمر

چندین نظریه برای توضیح مزایای بالینی تراکشن ارائه شده است. گمان می رود که دیسترتکت کردن بخش حرکتی، موقعیت هسته پالپوزوس را نسبت به حلقه خلفی فیبروزوس تغییر می دهد یا رابط دیسک-عصب را تغییر می دهد. این اثرات بر اساس مطالعاتی که کینماتیک ستون فقرات کمری را در طول درمان‌های کششی بررسی می‌کنند، قابل قبول هستند. نشان داده شده است که تراکشن دیسک کمر علاوه بر جداسازی مهره‌ها، فشار هسته پالپوزوس را کاهش می‌دهد و ناحیه سوراخ را افزایش می‌دهد. پاسخ بالینی پایدار به درمان کششی به احتمال زیاد به دلیل تأثیر کشش بر مکانوبیولوژی بخش حرکتی یا بافت‌های عصبی است.

برخی از اشکال تراکشن دیسک کمر باعث تحریک دیسک یا ترمیم مفصل می شوند در حالی که برخی دیگر باعث تخریب بافت می‌شوند. حالت‌های مختلف کشش نتایج بالینی متفاوتی را به همراه خواهند داشت.

تراکشن دیسک کمر موقعیتی از نظر مکانیکی با تراکشن های سنتی (متناوب و یا پایدار) متفاوت است. تراکشن دیسک کمر موقعیتی به‌جای پراکندگی نیروها در همه بافت‌های کمر، سعی می‌کند آنها را در ناحیه کوچک‌تری متمرکز کند. که به فیزیوتراپ اجازه می دهد تا با یافتن موقعیتی که بیشترین میزان تسکین درد در بیمار را دارد، نیرو را در آن موقعیت متمرکز کند.

تاثیر تراکشن دیسک کمر در کاهش درد

اتو تراکشن دیسک کمر و کشش دستی به یک اندازه کارآمد هستند و در هر دو مورد شدت درد به طور قابل توجهی کاهش پیدا می کند. تراکشن مکانیکی کمر به عنوان درمان اضافی برای تمرینات اکستنشن، بهبود درد بیمار و بازگشت به سطح عملکرد قبلی را تسهیل می‌کند. پس از 5 هفته، بیماران دیگر کمردرد را تجربه نمی کنند و از نظر وضعیت عملکردی و ناتوانی مرتبط با درد بهبود می یابند. تراکشن دیسک کمر در ترکیب با برنامه فیزیوتراپی، باعث کاهش اندازه مواد فتق دیسک می شود.

سطح پایین ترس با باورهای اجتنابی، نداشتن نقص عصبی و سن بالای 30 سال احتمال پاسخ افراد به تراکشن دیسک کمر را افزایش می‌دهد.

همچنین در درمان سیاتیک، اتوتراکشن کمر روشی بهتری در مقایسه با استفاده از کرست و استراحت است و درد معمولا پس از سه هفته تسکین پیدا می کند.

چند درصد از وزن بدن باید استفاده شود؟

در تصمیم گیری برای اعمال وزن کششی برای تراکشن دیسک کمر، باید 2 جنبه را در نظر گرفت:

1. چه وزنی بر اصطکاک بین بدن و تخت غلبه خواهد کرد. و

2. چه مقدار نیرو برای اعمال اثر بر ستون فقرات کمری لازم است.

برای غلبه بر اصطکاک، به نیروی کششی 26 درصد از وزن بدن بیمار نیاز است. استفاده از غلتک های بدون اصطکاک این میزان نیروی مورد نیاز را تا حد بیسیار زیادی کاهش می دهد اما در غیاب آن ها، نیرویی بیش از 26 درصد وزن بدن باید قبل از ایجاد هر گونه اثری در ستون فقرات کمری اعمال شود.

وزن های بهینه برای تراکشن دیسک کمر با هدف گشاد شدن فضای بین مهره ای یا کاهش بیرون زدگی دیسک، بررسی شده اند. کارشناسان بالینی، کشش بر روی سطحی بدون اصطکاک را توصیه می کنند و از طیف گسترده ای از وزنه های کششی در فرایند درمان استفاده می کنند. ماتیلند وزن 10 تا 65 کیلوگرم را با میانگین 30 تا 45 کیلوگرم پیشنهاد می کند. سیریاکس 40 تا 85 کیلوگرم را پیشنهاد می کند. گریو 13 تا 34 کیلوگرم را پیشنهاد می کند. و هیکلینگز 32 تا 68 کیلوگرم را پیشنهاد می کند.