.
روزی یکی از افراد در حال بهبودی از مواد مخدر به من گفت که آیا تو‌ زندگیت آدمی رو به تنهایی ما دیدی آدمی دیدی که به اندازه ما زجر کشیده همه زندگیش رو از دست‌ داده هیچ هم نوعی حتی سر سوزنی بهش اعتماد نداره آدمی دیدی که دیگه فقط میخواد یکی بغلش کنه یکی بفهمتش یکی آدم حسابش کنه تا شاید کمی امیدوار بشه که شاید یه کورسویی واسه زندگی داره،گفتم آره دیدم آدمی رو دیدم که تنها تر از تو آدمی رو‌ دیدم ناامید تر از تو آدمی رو‌ دیدم که حتی اگر هم بخواد دیگه هیچ‌انتخابی نداره تو شاید تصمیم بگیری پای تصمیمت بمونی تغییر کنی به زندگی برگردی اما آدمی رو میشناسم که که حتی نمیتونه انتخابی داشته باشه، گفتم میتونی تصور کنی که جلوی چشمت ذره ذره آب شدن اندام بدنت رو ببینی کم کم نابینا بشی دماغت از جاش کنده بشه لبت دیگه وجود نداشته باشه که حتی هیچ شخصی نتونه به صورتت نگاه کنه بعد ببرنت بزارنت یه آسایشگاه که دور از شهر باشه و کسی نخواد ببینتت چون ترسناک به نظر میرسی و همه از اینکه مثل خودت بشن حاضر نشن تا یک قدمیت نزدیکت بشن، دارم درباره جذام حرف میزنم ، چند سال قبل این مجموعه عکس رو عکاسی کردم نوشتن دربارش برام سخته و دردناکه شاید فقط باید دید و آه کشید ،ذره ذره آب شدن کسی رو دید و هیچ کاری هم از دستت هم برنیومد
.
پ ن : مجموعه عکس جذام خانه رو سال ۸۹ تو مرکز نگهداری بیماران جذامی تو شهر تبریز
عکاسی کردم ، صدا و‌شعر جاودانه احمد شاملو
.
#‌جذام #‌درد #‌تنهایی #‌ایران #‌انسان #‌بیماری #‌زندگی #‌مجموعه_عکس #‌عکاسی #‌مستنداجتماعی #‌مستند #‌چشم_به_راه #‌مرگ #‌امید#‌شاملو #‌شاملوی_بزرگ