گاهی آفتابِ حقیقت فاش نمی تابد به آسانی از پنجره ای باز بر ضمیری آدم ها نمی نشیند روزهایی هم عبوس

گاهی آفتابِ حقیقت فاش نمی‌تابد و به‌آسانی از پنجره‌ای باز بر ضمیری آدم‌ها نمی‌نشیند. روزهایی هم عبوس می‌شود و رخ می‌گیرد، لحظه‌هایی هم هست که اخم می‌کند و باکینه‌ای زهراگین سوزش‌های ماورای بنفش بیرون می‌دهد.
آدم‌هایی که همانند آفتاب بی‌ریا و بدون هیچ چشم‌داشتی کنار آدم می‌ایستند و مزمزه‌های رفاقت و دوستی از فک‌هایشان می‌جَهد، اما یک وقتایی بزرگ‌ترین و مهیب‌ترین شکستگی و شکنندگی را تحفه می‌دهند. تو اعتماد کرده‌ای و او بی‌‌چون چرا بر ریشه‌ای تکیه‌گاهت زهر می‌چکاند.
زهری نامرئی اما کشنده که سوزش‌اش هیچ‌گاهی به‌پایان نه‌خواهد رسید.
او همانند آفتاب بر تمام فرازونشیب‌های زندگی بی‌باکانه می‌تابید، آرام و بی‌سروصدا. گویی تو از تابش او جان می‌گرفتی و آرام‌آرام قد می‌کشیدی. طوری بااو عادت کرده بودی که نبض قلب تان فقط با انرژی و هوایی او می‌تابد. نفس تو در نفس او یکجا شده و او برای جان‌دادنِ به تو فتح قله‌ها می‌کرد. او افتاب بود و تو وجود متشخص غیر او. بااین‌ وجود، ریشه‌ و سرانجام تنه‌ای اعتماد تو جان می‌دهد و روزگاری هم ابری می‌شود و سلانه‌سلانه چتر دامنه‌گسترده‌ای تابندگی‌اش جمع می‌شود و روزی_روزگاری، نه امیدی می‌ماند و نه دوست داری آفتابش یدک بکشد. واقعا آدم‌ها موجودات پررمزورازی هستند که هیچ‌گاهی مکشوف نشده‌است و نه‌خواهد شد.‌

#‌عکاسی #‌دریا
#‌رفیق #‌دوستی
#‌زندگی #‌افتاب
#‌امید #‌موفقیت
#‌خیال #‌اندیشه_نو