تا میتوانی و نفس داری باید عشق بورزی ؛به زندگی،به خورشید،به طبیعت،به حیوانات و انسان ها..به خودت و به دیگری..
ما بدون احساس عشق ، پوچ میشیم..نباید هویت و بودنت توی این دنیا رو فقط به فقط به یه فرد خاص یا یه هدف خالی گره بزنی!! چون اگه اون فرد یا اون هدف لحظه ای نباشن ، تو دیگه پوچ و بی معنی میشی،دیگه انگیزه ای نداری چون خودت رو تک بعدی ساختی!! سعی کن هدفت عشق ورزیدن به زندگی باشه ، انسانیت و رشد باشه چون اینطور اینا تا لحظه مرگ همراهتن و به زندگی و قدم هات معنی میدن..
یادتون باشه هویت تک بعدی یعنی هر لحظه امکان پوچی و شکست..