.
هذیان‌های بی‌امان یک خواب‌زده
ا
پنج صبح هرگز
زمان خوابیدن نیست
می‌گویمش
و می‌نشینم به نشاندن طرحی، چیزی
حتی اگر هوا هنوز تاریک باشد
بالاخره چراغ هست و بـ‌َـــ
جمله از دهانم در نیامده
بَـــ می‌رود
آرام می‌جوم
ادامه‌ی امیدِ واهی‌ام را
جمله‌ی ناقص
حال مرا می‌گیرد
نمی‌جومش
تُفش می‌کنم
بــرق و شمع
جمله‌ی کامل
نور را بیشتر نمی‌کند
بی خیال طرح می‌شوم
موقت
در پی یافتن شمعی، چیزی
یافت نمی‌شود
بی‌خیال شمع می‌شوم
غیر موقت
و بی‌خیال‌ترِ طرحِ زاده نشده
در آغوش می‌کشم
چایِ همیشه همراهم را
و می‌نشانمش
در برِ توریِ نورسیده
وام می‌گیرم
از ماه
برق نقره‌فامش را
و‌ کیف می‌کنم
در مامن حضورش
با چای، بی طرح
و آه که چه دل‌انگیزتر است
چای کامل
از طرح نیمه‌کاره
و آه‌تر که چه کامل‌تر است
نور مــاهِ ماه
از برق‌های بی‌ثباتِ نورسیده
ا
ا
برق می‌آید
هوا
روشن شده
زمان خوابیدن است
ا
ا
? مل.ش
#‌هذیان_های_بی_امان_یک_خواب_زده