.گم شدیم از خویشتن، باری دگر پیدا شدیم از تف داغ تو همچون لاله در صحرا شدیم چون مسیحی مویه گر در واپ

.
گم شدیم از خویشتن، باری دگر پیدا شدیم
از تف داغ تو همچون لاله در صحرا شدیم
.
چون مسیحی مویه‌گر در واپسین شام بشر
شعله‌ای در سرسرای این شب یلدا شدیم
.
کافران بودیم و اکنون معجز پیغمبران
عاقلان بودیم و اکنون شاعر و شیدا شدیم
.
چون شدیم اینگونه؟ پرسیدیم آیا هیچگاه؟
از چه صبحی اینچنین بی‌چون و بی‌آیا شدیم؟
.
زشت بودیم آه، می‌دانیم قدر خویش را
تا شبی در روشنای ماه تو زیبا شدیم
.
واژه‌ای بودیم سرگردان و دور از آشیان
گوشه‌ای از صفحهٔ دیوان تو، معنا شدیم
.
از سر کوی تو می‌آمد نسیمِ داغدار
روضه‌ای از تشنگی‌ها خواند، ما دریا شدیم
.
تا که دعوی جنون کردیم در صحرای عشق
شرمگین از طرهٔ آشفتهٔ لیلا شدیم
.
سوختیم از رویت خورشید هنگام غروب
بر رخ آیینه‌ها خاکستر رویا شدیم
.
آه از آوازهای منتشر در بادها
مثل خون، راز گلویی سرخ را افشا شدیم
.
مرگ آمد تا بیاساییم هنگامی ز رنج
عشق آمد نوحه‌ای نو خواند، نامیرا شدیم
.
هم‌نفس بودیم باهم در هوای آبشار
اینک اما در ملاقات غمت تنها شدیم
.
نه! ولی... اما... چگونه... وای... دیدی عاقبت
بی‌چگونه، بی‌ولی، بی‌وای، بی‌اما شدیم
.
.

***
در ازل قدری تأنی در «بلیٰ گفتن» چه کرد...
تا ابد حیرانی فردای عاشورا شدیم
.
.
.
#‌حسن_صنوبری