.
همان اولش هم اشتباه می‌کردم. اشتباه می‌کردم که توضیحِ اضافه می‌دادم به آدم‌ها تا در خیالشان برایم فکرهای دیگری نکنند، اشتباه می‌کردم. باید می‌گذاشتم هرچه به ذهنشان می‌رسد تصورم کنند و در دادگاه بی‌منطق افکارشان هرچه در توان دارند با من بجنگند و محاکمه‌ام کنند.
ذهن‌های کوچک، جز وصله‌های ناجور، چیز دیگری برای عَرضه ندارند، همانطور که ذهن‌های بزرگ به‌قدری سرگرم بلندپروازی‌های خودشان‌اند که فرصتی برای قضاوت کردن من ندارند. باید اجازه می‌دادم آدم‌های کوته فکر، مطابق با اصالت وجودی‌شان قضاوتم کنند، چرا که این قضاوت، چیزی را عوض نمی‌کرد، فقط همان لحظه که آن‌ها در دادگاه یک‌طرفه‌ای که قاضی‌ و تنها نظاره‌گرش خودشان بودند از سنگینیِ حجم تحلیل و قضاوت‌‌ها عذاب می‌کشیدند؛ من آرام و بی‌دغدغه مینشستم کنار پنجره‌ی بی‌تفاوتی‌ام و از آرامش منظره لذت می‌بردم... واقعیت این است که این تحلیل و تفسیرهای بی سر و ته، به کسی آسیبی نمی‌زند، فقط زمان و انرژی و آرامشِ شخص قضاوت کننده را می‌گیرد.
پس فکر آدم‌ها راجع به من، به خودشان مربوط است، چون من آسیبی نمی‌بینم وقتی برایم اهمیتی نداشته باشد. ✍نرگس صرافیان طوفان .
#‌روانشناسی #‌مشاوره #‌ذهن_آگاهی #‌مدیتیشن #‌خودشناسی #‌درمان_شناختی_رفتاری #‌بیداری #‌آزادی #‌ازدواج #‌رابطه_جنسی #‌خیانت #‌طلاق #‌عزت_نفس #‌اعتماد_بنفس #‌روابط_زناشویی #‌شریک_زندگی #‌روابط_عاطفی #‌انتخاب_آگاهانه #‌عشق_واقعی #‌دوست_داشتن_خود #‌اهمیت_به_خود #‌پذیرش_نامشروط_خویشتن #‌اهمیت_ندادن_به_قضاوت_دیگران #‌انتظار #‌افکار_نامعقول #‌قضاوت_اشتباه #‌عدم_وابستگی #‌فردیت #‌اشو #‌نرگس_صرافیان_طوفان