فرزندان نداشته عزیزتر از داشته هایم شاه کلیدِ شعور در زندگی این است که یک جایی، در یک اتفاقی،

‌ ‌
فرزندان نداشته‌ي عزيزتر از داشته‌هايم!
شاه كليدِ شعور در زندگي اين است كه يك‌جايي، در يك اتفاقي، در يك بحث يا ذوق يا نقد، خودتان را به نزديكترين آينه‌ي دوروبرتان برسانيد، زل بزنيد در چشم‌هاي خودتان و بگوييد "من اشتباه كردم"! بعد يك چَك بخوابانيد زير گوشِ خودتان و اشكِ خودتان را در بياوريد، بعد قربان صدقه‌ي خودتان برويد و بگوييد فداي سرت، همين كه فهميدي اشتباه آمدي اين قسمت از راه را، اين قسمت از قضاوت‌هايت را، اين قسمت از حرف‌زدن‌هايت را، اين قسمت از تجاوزهايت را، ... خودش كلي‌ست. چه آه‌دم‌ها كه آهِ شان، دَم نمي‌شود و باز نمي‌فهمند. آنوقت مي‌توانيد به فهميده‌ترين و معصوم‌ترين حالت‌تان در آينه يكبار ديگر نگاه كنيد و خودتان را آماده كنيد تا تاوانِ تمامِ آن اشتباهات را پس بدهید. اما جا نزنيد. جا نزنيد.
هر آدمي، لااقل يكبار در زندگي‌اش، به دور از تمامِ ماله‌كشي‌ها و توجيه‌گري‌ها، بايد جسارتش را بريزد در صدايش و بگويد "تاوان اشتباهاتم را روي گردنِ خودم بار بزنيد". تمام جَدَل‌ها، تمام دل‌سياهي‌ها، تمام جنگ‌ها از همين گردن نگرفتن‌ها كليد مي خورند كه آن هم شايد از كمبودِ آينه ناشي شود!
پس فرزندانم پيش نيازِ اين درس حملِ همواره‌‌ي يك آينه‌ي خوش جيوه است.
آینه‌ای از جنسِ انصاف و وجدان!
فقط حواس‌تان باشد...
آینه، شکستنی‌ست!
#‌باران_نیکراه
تکه‌ای از مجموعه‌ی: " #‌برای_فرزند_نداشته_ام "