دنبال بهونه‌ای می‌گشتم تا در مورد موضوعی صحبت کنم؛ دیدم چه بهانه‌ای بهتر از هنر گریه کردن

عواطف و احساسات آدمی از برداشت‌های انسان از محیط پیرامون‌اش حاصل می‌شود؛ محیط شاداب (هم) ممکن است آدمی را غمگین کند و چه بسا انسان در غمگین‌ترین وضعیت هم احساس شادی و رضایت داشته باشد. برداشت‌های ما در احساسات‌مان نمود پیدا می‌کند؛ احساس شادی، احساس غم، احساس خوشبختی، رضایت، دوست‌داشتن، خستگی و کسالت وَ وَ وَ

در واقع فرق اصلی انسان با دیگر موجودات، تفکر پیرامون رفتارهای محیط است و مهم‌تر از آن بازخورد وی از اَکت‌های محیط است؛ حتی یک پله بالاتر بریم، آدمی می‌تواند برداشت دلخواه را از محیط پیرامون خود داشته باشد؛ این از معجزه‌های خلقت است!

برداشت‌های‌مان از محیط در قالب احساسات‌مان نمود پیدا می‌کنند و ما تنها تا زمانی زنده‌ایم و انسانیم که در مواجهه با رفتارهای محیط ری‌اَکشن نشان داده و بی‌تفاوت از آن عبور نکنیم! به‌راستی انسانی که نمی‌خندد، گریه نمی‌کند، نمی‌ترسد، غمگین نمی‌شود، افسوس نمی‌خورد، حسادت نمی‌ورزد وَ وَ وَ، نه انسان است و نه زنده است!

پس لازم است هنرهای‌مان را بیش‌تر کنیم؛ هنر خندیدن و خنداندن، هنر عشق ورزیدن، هنر ترسیدن، هنر رنجور شدن و مهم‌تر از همه هنر گریه کردن. بزرگ‌ترین و قوی‌ترین ابراز برای ورود به دنیای انسان‌ها، گریه کردن است! کافی‌ست گاهی وقت‌ها خواه ناخواه گریه کنیم و انرژی درونی‌مان را با گریه کردن تخلیه کرده و حال‌مان را خوب کنیم.
...
#‌هنر #‌گریه #‌گریه_کردن
#‌art #‌cry
@‌armin_godworship
#‌armin_tohidi #‌armin_godworship
#‌آرمین_توحیدی