پای ابن‌سینا که وسط می‌آید؛ استادِ بزرگ تمام دانسته‌های‌ش را رها می‌کند و از خودِ حکیم الهام می‌گیرد؛ از فروتنی‌اش وقتی می‌گوید: « اندر دل من هـزار خورشیـد بتافـت/ آخر به کمــــــــال ذره ای راه نیافـت» یا آن‌هنگام که آزرده خاطر و خشمگین می‌سُراید:‌ « کفر چو منی گزاف و آسان نبود/ محکم‌تر از ایمانِ من ایمان نبود» بعد بارِ سفر را می‌بندد و می‌رود خراسانِ بزرگ و با چهارده کاست از انواعِ موسیقی مقامی آن منطقه باز می‌گردد. از جمله دو تار پیرمردی هشتاد ساله را ضبط می‌کند که با صدایی خش گرفته، طوری‌که انگار غبار کویر روی تارهای صوتی‌اش نشسته، ناخن‌ها‌ی‌ش را می‌‌خراشد روی ساز و می‌نوازد. آوای غبارگرفته‌ی برانگیزاننده را با همان رباغی پیوند می‌زنند و این ترکیب، خط اصلی موسیقی فیلم بوعلی سینا را تشکیل می‌دهد. استاد «فرهاد فخرالدینی» در گفت‌وگو با «موسیقی ما» درباره‌ی این ایده می‌گوید.
.
#‌فرهاد_فخرالدینی #‌بوعلی_سینا