روزی نیست در مسیجها، مادری نگه «بچه‌مو خیلی بد میزنم اخه دست خودم نیست» و در ادامه نگه «منم آدمم ماشین نیستم که! چقدر تحمل کنم؟». اینکه خسته باشیم، کم بیاریم، عصبانی بشیم، غمگین بشیم، کلافه بشیم یا اشتباه کنیم حق ماست چون آدمیم... اما اشتباه کردن با ظلم کردن متفاوته. اشتباه کردن با طلبکار بودن متفاوته. اینکه جامعه و قانون و خانه حق مادرها رو پایمال کنه و مادر همه کمبودهاشو سر فرزندش خالی کنه نه منصفانه اس نه نشانه آدمیت. این بچه‌ها حیفند. تو این دنیای بل بشو اگر سلامت روانیشون رو هم ازشون بگیریم پس با چه پشتوانه ای در آینده با سختی‌ها مواجه بشن؟ حداقل وظیفه ما به عنوان پدر و مادر اینه بچه‌ها رو با کوله بار و توشه مناسب وارد سفر زندگی کنیم نه اینکه تنها داراییشون هم از بین ببریم.
.
.
بیشتر شما دوستان خوبم میدونید که من ساکن ایران نیستم. سال اول دانشگاه از استادم پرسیدم که وقتی والدینی میگن من بچه مو میزنم و کمک میخوام، من چکار میتونم براش بکنم؟ جواب داد: کاری نمیتونی بکنی فقط با پلیس تماس میگیری... و من شوکه شدم.... پلیس؟ اما اون پدر و مادر میخواد بهتر بشه چرا بدم دست پلیس؟ و بعدها فهمیدم کودک ازاری که هر نوع تنبیه فیزیکی یا ازار روانی نامیده میشه چطور میتونه آینده یک بچه رو نابود کنه. طبق قانون کالیفرنیا، یک روانشناس وظیفه داره اگر به هر نوع کودک آزاری شک کرد به پلیس اطلاع بده. جریمه اطلاع ندادن، باطل شدن مدرک روانشناسی، جریمه نقدی تا دو هزار دلار و زندان تا شش ماه هست. .
.
.
منتظر نشیم تا یه روز قانون ما رو مجبور کنه پدر و مادر خوبی برای فرزندمون باشیم. این ارزو و وظیفه ماست که وقتی بی پناه ترین موجود دنیا رو به مهمانی زندگیمون دعوت کردیم، حداقل آینده شو نابود نکنیم. اگر فرزندتان را کتک میزنید، ته مانده غیرتتان را بیرون بکشید، مقابل آیینه بایستید و به خودتان بگویید هرگز اجازه نمیدهم به عزیزترین موجود زندگیم آسیب بزنی. من آدمم، رفتارم دست منه، مسئولیت رفتارم با منه و یه بچه بی پناه رو کیسه بوکس مشکلاتم نمیکنم. لازم باشه طلاهامو میفروشم خرج سلامت روانیم میکنم که یک عمر حسرت و پشیمونی نداشته باشم. هیچ موجودی به فرزند خودش آسیب نمیزنه... جزو تنها موجود دنیا که باعث آزار فرزندش میشه نباشیم. بهشت را از زیر پایمان وارد قلبمان کنیم. #‌درددل #‌رویا_نوری