.
درود به شرفت ...
تف به شرفت ....
.
بعد از ممنوع التصویری در صدا و سیما تنها تریبونی که دارم یه صفحه ست در فضای مجازی که حضور شماها به اون یه اعتباری داده .
منم دارم از این اعتبار تا جایی که بتونم برای به تصویر کشیدن بعضی از دردهای جامعه بخصوص در موضوعات مرتبط با کودکان استفاده می کنم .
یه جاهایی می تونم ... پُر واضحه که یه جاهایی نمی تونم .
عرض کردم نمی تونم و این با نخواستن خیلی فرق داره .
پونزده سال پیش که وارد این کار شدم یه خونه داشتم که کماکان همونو دارم و الان هم با سند همون خونه و تعهد اصلاح در دادگاه و تقاضای تعلیق تعقیب آزادم.
پونزده سال پیش یه مغازه داشتم که محل اصلی درآمدم بود الان هم محل اصلی درآمدم همونه .
افتخارم اینه از زمانی که یه قسمتی از وقت ام رو گذاشتم برای کار گزارشگری پیشرفت چشم گیر مالی در زندگیم نداشتم .
امروز در موقعیتی هستم که می تونم تو خونه بشینم پامو رو پام بندازم و ماهی چهل پنجاه میلیون تومن به راحتی از تبلیغات در همین صفحه در بیارم . اما احساس می کنم اعتبار این صفحه از صدقه سر بچه های معصومی به دست اومده که بعضی هاشون الان بین ما نیستن .
_ من این اعتبار رو با پول عوض نمی کنم _
تو این سال ها هزاران بار جملاتی مثل این رو شنیدم :
درود به شرفت که از این ماجرا گزارش گرفتی
تف به شرفت که از اون ماجرا گزارش نگرفتی
انقدر که دیگه نه با اولی ذوق زده میشم نه با دومی غم زده .
چرا از اون کودک بیمار گزارش نمی گیری ؟ چرا از این بیماری حرفی نمیزنی ؟ چرا درباره ی کارگرهای فلان کارخونه مستند نساختی ؟ چرا از اتفاقات فلان شهر چیزی نگفتی ؟ حتمن جون این بچه برات ارزشی نداره ، حتمن گزارش گرفتن از اون ماجرا برات سودی نداره ...
این نیش زبون ها رو می شنوم اما ناراحت نمیشم ، نه که بی رگ باشم نه ؛ اعتقاد دارم کسی که کار اجتماعی می کنه باید تحمل اش هم خیلی زیاد باشه .
همه ی این هارو گفتم که در آخر بگم بابت تمام گزارش هایی که تا حالا نگرفتم و تمام گزارش هایی که شاید بعد از این هم نتونم بگیرم عذرخواهی می کنم .
متاسفم که هر خواستنی عین توانایی نیست .
دوستون دارم ، کماکان و مثل همیشه بزرگ ترین آرزوم براتون اینه که شاد باشید ?
#‌شاهین_صمدپور