«فرهاد مهراد» حالا درست نیم قرن است که صدای بی‌صدای مردمان است و هیچ خواننده‌ای نیست که بتوان حال و هوای آثارش را با او مقایسه کرد. این خصوصیت نه‌تنها به خاطر صدای خاصِ او یا تحصیلاتِ آکادمیک و موسیقی پیچیده‌اش هست که به قول محمود استاد محمد: «اصلاً فرهاد به تنهایی خواننده نیست. روشنفکر است، دردمند است، ادیب است... می‌خواند زنده و جاندار، می‌نوازد حی و حاضر و با کشش‌های خوش‌طنین موسیقی‌اش فریاد می‌کشد از بیخ و بُن جگر. از زیر آوار خفقان نعره می‌زند و اندکی بعد غریب‌تر از کوکوسرای دشت غربت مویه می‌کند» «فرهاد» خواننده‌ای بود که کلماتِ ترانه‌هایش را می گریست. او موسیقی‌دان بود و در موسیقی نظریه‌پرداز. پیانو و گیتار را خوب می‌نواخت. موسیقی کلاسیک را از عهد رُنسانس تا قرن بیستم می‌شناخت؛ به موسیقی مدرن و سنتی خودمان هم آگاه بود و از همه مهم‌تر آنکه: «مستغنی بود از هرچه که دنیوی‌ست، بی‌نیاز از نام و جاه و جلالت مآبی‌های متداول.»
در آستانه‌ی خاموشی‌اش تعدادی از برترین قطعاتش را مرور می‌کنیم:
.
.
#‌فرهاد #‌فرهادمهراد #‌فرهاد_مهراد #‌موسیقی #‌موسیقی_پاپ