این ساختمان ، که عکسش توی حوض ِ آب ِ تالارمولوی افتاده، بخشی از خاطرات ِ کودکی نوجوانی ِ من است،

این ساختمان ، که عکسش توی حوض ِ آب ِ تالارمولوی افتاده، بخشی از خاطرات ِ کودکی و‌نوجوانی ِ من است، اینجا ، آن وقت ها ، مرکز انفورماتیک دانشگاه تهران بود، مطمئن نیستم هنوز هم باشد، مادرم ، دانشگاهی بود ، معاون ِآموزش ِ دانشکده کشاورزی.هر از گاهی بایستی برای رسیدگی به بعضی امور، می آمد اینجا.یادم هست معمولا دوشنبه ها...و آن روز ، اگر می شد که من هم همراهش باشم، کیفم کوک بود... اول ها ، بعد از تمام شدن ِ کارها، با مادرم و بعدتر ها خودم تنها، توی کتابفروشی ها و نوار فروشی ها و نوشت افزار فروشی ها و کهنه فروشی های مقابل ِ دانشگاه می پلکیدم...یا توی ساختمان و همین حیاط ِ تالار مولوی و محوطه ی دانشگاه ، برای خودم جولان می دادم و ساختمان ها و آدم ها را تماشا می کردم درباره ی فردایم ، خیال پردازی می کردم...خیال هایی که هرگز مطابق ِ خیال های مادرم راجع به من نبود،نشد...از من دکتر و‌ مهندس درنمی آمد ، درنیامد!...نگاهم به دانشکده ی هنرهای زیبا بود بیشتر، و به تئاتر ِ مولوی با آن پوسترهای قدیمی ِجذاب ِ توی ِ سرسرایش...دیروز ، رفته بودم تالار مولوی تماشای نمایشنامه خوانی ِ گروهی جوان ، کنار ِ حوض ایستادم، این تصویر را دیدم و پرتاب شدم به دوشنبه های سال ها پیش...به جوانی های مادرم...یادم آمد از کتاب قصه های صمد بهرنگی و علی اشرف درویشیان تا کتاب های شعر شاملو و سهراب و فروغ ، تا کاغذ و مداد کنته و کتاب های طراحی ...تا کاست های شجریان ‌و ناظری ...همه حاصل و یادگار ِ این دوشنبه هاست...دوشنبه های مرکز انفورماتیک دانشگاه تهران...همین ساختمان ِ توی آب...دوشنبه هایی که اگر خوش بخت می بودم و مادرم عجله نمی داشت، به دیدن ِ فیلمی در سینما یا نمایشی در تئاتر ِ شهر یا تالار مولوی ختم می شد...و گاهی ، اگر دختر خوبی می بودم ، با کافه گلاسه یا شیرینی ِقنادی فرانسه خوش طعم می شد...شاید مادرم اگر می دانست این دوشنبه های فرهنگی ،چه نقشی در شکل گیری ِ شخصیت و آینده و امروز و فردایم دارد، بیشترش می کرد...یا نمی دانم! شاید کمتر...تا به رویای ِ آینده اش درباره ی من، نزدیک تر شوم... #‌تالار_مولوی #‌خاطرات_کودکی #‌دانشگاه_تهران#‌نوجوانی #‌شبنم_مقدمی