آدم باید شاگردِ کسی مثلِ احمد پژمان پورتراب مهران روحانی باشد که موسیقی تا این اندازه دغدغه اش

آدم باید شاگردِ کسی مثلِ «احمد پژمان» و «پورتراب» و «مهران روحانی» باشد که موسیقی تا این اندازه دغدغه‌اش باشد و بتواند نوازنده‌ای شود که با آن سازِ نه‌چندان مشهورش (البته در ایران) چنین امضای خودش را پیدا کند. آدم باید خیلی عاشقِ سازش باشد که این‌جنین نوازنده‌ی مولفی شود و رهبرانِ بزرگ ارکستر، این‌چنین حضورش را مغتنم بشمارند. او حالا ارکستری بادی دارد که خودش رهبری می‌کند و با همان انرژی، می‌خواهد جوانانی تربیت کند که شاید بتوانند مشکلِ کمبود نوازندگان سازهای بادی در ایران را تا حدِ زیادی مرتفع کنند. این کار البته آسان نیست؛ انجام هر کاری که ثمراتی داشته باشد آسان نیست؛ برای همین هم هست که انگار جانِ نوازنده‌ی کار کشته به لب‌ش رسیده و می‌گوید: «بزرگ‌ترین دشمنِ موسیقی، خود موسیقی‌دانان هستند.» او اواخر خرداد ماه اجرایی مردمی همراه با ارکستر بادی پارس داشت که گزارشِ مفصلِ آن را در سایت «موسیقی ما» ببینید.
.
.
Musicema.com
.
#‌حسین_شریفی #‌ارکستر_بادی_پارس #‌ناصر_نظر