راست می‌گفت «حبیب ظروفچی»؛ ما «همه‌ی عمر دیر رسیدیم». تقدیرمان انگار این بود که همه‌مان دیر برسیم. به آدم‌ها، به عشق‌ها، به هدف‌ها و به هر جایی که باید می‌رسیدیم. پسر هم دیر رسید. پدر 50 سالِ آزگار -50 سال خیلی سال است- می‌خواست قطعه‌ای در «اصفهان» بسازد برای دلِ او و پسر که دل در گروِ موسیقی کلاسیک داشت، نمی‌ساخت. نه اینکه نخواهد، نمی‌شد تا یک روز که قرار بود مراسمِ بزرگداشتِ پدر باشد، قطعه را نوشت، در همان اصفهان؛ اما دیر شده بود. پدر رفت و «بزرگداشت» شد «یادبود» و سرانجام در آن مراسمی که هم‌قطارانِ‌ پدر و بزرگان و مسولان به احترامِ او دور هم جمع شده بودند، اجرا شد. «نادر مشایخی» نامِ قطعه‌اش را گذاشت «افسوس همه‌ی عمر دیر رسیدیم» و نوازنده‌ها بی‌نت نواختند و خودش بی‌پارتیتور اجرایش کرد. روحِ پدر آنجا حاضر بود و آن خلاقیت و بده بستانِ‌ میانِ رهبری پسرش و نوازندگان را می‌دید؛ حالا او در عالَمی است که لابد کسی دیر نمی‌رسد و چه خوش عالَمی است آن بالا.
.
.
گزارش کامل این مراسم را در سایت #‌موسیقی_ما ببنید
.
#‌نادر_مشایخی #‌جمشید_مشایخی #‌سینما #‌موسیقی #‌موسیقی_ما