مدت‌هاست «فرهاد فخرالدینی» از ارکستر موسیقی ملی ایران خداحافظی کرده است و حالا در خانه‌ی زیبایش در «لواسان» مشغول خلقِ موسیقی و نگارشِ کتاب است؛ بعد از او اما «فریدون شهبازیان» به عنوانِ رهبرِ این ارکستر انتخاب شد. او نیز مدتی است که از این ارکستر خداحافظی کرده است. این دو استاد –هر دو بزرگ- هر کدام دلیلِ خاصِ خودشان را برای کناره‌گیری از فعالیت‌های این ارکستر داشتند؛ اما پای حرف‌های‌شان که بنشینی، می‌توان دلایلِ‌ مشترکی را نیز بین‌شان مشاهده کرد؛ حالا ارکستر را قرار است دو رهبرِ میهمان (سهراب کاشف و نادر مشایخی) رهبری کنند؛ اما به نظر می‌رسد ماجرا چیزی فراتر از مدیر و رهبری است که این ارکستر را اداره می‌کند. اگر ارکستر آن افتتاحیه‌ی باشکوه را در چهل‌ستونِ اصفهان داشت، چه شد که در این سال‌ها به قولِ‌ «فردین خلعتبری» مرجعیتِ خود در موسیقی را از دست داد و از یک نهادِ‌ موسیقایی بدل به یک موقعیت اداری شد؟ آهنگ‌سازِ کارکشته که خود نیز مدتی با این ارکستر هم‌کاری می‌کرد،‌ دلیلِ آن را تلاشِ کسانی که در راسِ‌ آن بوده‌اند برای «حفظِ بقا» می‌داند و این همان نکته‌ای است که باعث شده تا ارکستر ملی از یک جریان پیش‌روی تاثیرگذار به ارکستری بدل شود که فقط هست.
.
.
#‌فراز_و_نشیب_های_یک_ارکستر #‌فردین_خلعتبری #‌ارکستر_ملی_ایران