علی‌اصغر بهاری: من از آقای شهنازی خیلی استفاده كردم و شاگردشان بودم.
علی‌اکبر شهنازی: نه آقا، ما با هم همكار بودیم.
علی‌اصغر بهاری: نه آقای شهنازی بگذار این جوان ها بدانند كه من یک دوره ردیف را پیش شما كار كردم.
آن همه استاد و این همه فروتن بودن از چه کسی برمی‌آمد جز «علی‌اصغر بهاری»؟ نوازنده‌ی سترگِ کمانچه که سازِ عهدِ قاجار را پیوند داد به کمانچه‌نوازی معاصر؛ همان‌قدر که استاد بود، با تقوا بود و مهربان که دست‌پرورده‌ی «گوهر خانم» بود و نواده‌ی «میرزا علی‌خان» که خود نوازنده‌ای چیره‌دست بود و نوای سازِ پیرمرد، مونسِ جانِ جوانِ علی‌اصغر شد و دل‌باخته‌ی این ساز. او بعدتر رفت در محضرِ دلسوخته‌ای مثلِ «رضا محجوبی» و آن‌قدر شاگردِ خوبی بود که پایانِ کلاس، استاد شهریه‌اش را پس داد و پیشكش صله جانانه‌ای به او. «بهاری»‌تمام‌ عمرش را گذاشت برای احیای این سازِ آن‌زمان مهجور و توانست به‌خاطرِ عشق‌ش به آن، کمانچه را از دورانِ طولانی تحقیر و گمنامی برون آورد و نوای‌ش را برساند به گوشِ همگان. «بهاری» به این ساز آبرو و اعتبارِ دوباره بخشید و به همین خاطر است که می‌گوید: «من کمانچه را از مرگ و فراموشی رهانیده‌ام.» آن‌قدر که با این ساز غریب، تنها در سالن «دولاویل» بنوازد برای سه هزار نفر مخاطب و آن شور و غوغا را بیافریند که او:‌ «همه گاه حرمت موسیقی ایران را پاس داشت و عمری به آن به چشم عبادت نگریست».
.
.
#‌علی_اصغر_بهاری #‌کمانچه #‌موسیقی #‌موسیقی_ایرانی #‌موسیقی_ما