یادداشت فاضل ترکمن
(نویسنده و منتقد)

#‌TheTreeOfLife

در دنیای من ساعت روی همان زمانی تیک‌تاک می‌کند که در دنیای #‌صفی_یزدانیان. همان دنیا، همان رویا، همان ادبیات، همان سینمایی که دوست دارم. همان فانتزی، همان موسیقی و شاعرانگی، همان اندازه آهستگی و وابستگی و‌ همان ایجاز در #‌تدوین. سرشار از دوگانگی، تراژدی و کمدی، احساس و اندیشه، زندگی و مرگ به‌اضافه‌ی عاشقانه‌های شگفت‌انگیز و گاهی مالیخولیایی. فرقی ندارد عشق به مادرش باشد، یا مهتاب. از آن عاشقانه‌ها و دوست‌داشتن‌های عجیب‌وغربب و اورجینال.

#‌ناگهان_درخت برای من خیلی عزیز و لذیذ است! با آن پایان چشم‌نواز و حیرت‌انگیز، با آن چینش و بینشِ دقیق و عمیق که گاهی به قاب‌ها و فضاسازی‌های #‌درخت_زندگی ساخته‌ی #‌ترنس_مالیک نیز نزدیک می‌شود، یا با آن فرهاد خُل‌خُلی (#‌پیمان_معادی) که مثل من بزرگ‌ترین کابوسش رانندگی پشت فرمان ماشین سنگین است! و آن #‌مادر... آخ! آن مادرِ شگفت‌انگیز (#‌زهره_عباسی) که انگار از تعابیر کتاب #‌شاهرخ_مسکوب به فیلم آمده است. وقتی که با آن صدای معصوم روی لباس فرهاد دست می‌کشید و می‌گفت: «بیا دیگه... همین الان بیا...». .

نوشته‌ی #‌فاضل_ترکمن

چهارشنبه. ۹۸/۲/۴
ساعت ۲:۳۱ بامداد

#‌در_دنیای_تو_ساعت_چند_است
#‌هایده_صفی_یاری #‌کریستف_رضایی
#‌هر_کس_سینمای_خودش

_ پی‌نوشت: راستش را بخواهید هیچ دوست ندارم برای این‌همه حالِ خوبی که از فیلم گرفتم، بیش‌تر از این چون‌وچرا بیاورم. دست‌کم حالا... و هیچ‌ دوست ندارم مناظره کنم با کسانی که فیلم را دوست نداشتند. در دنیای من ساعت، راحت است! همین‌طوری... هرکس دنیای خودش را دارد.

#‌suddenlyatree #‌safiyazdanian
#‌PaymanMaadi