خونه پدرى جایى که بزرگ شدم خیابون نوفل لوشاتو بود خونمون دم سفارت فرانسه آنجا همیشه یه تعدادى سر

خونه پدرى و جايى كه بزرگ شدم خيابون نوفل لوشاتو بود و خونمون دم سفارت فرانسه . آنجا هميشه يه تعدادى سرباز كشيك ميدادن ، هنوزم هستن . مامانم هميشه ناهار و شام يه مقدارى تو بشقاب ميكشيد همراه با سبزى يا هر چيز ديگه كه بود ميداد به من يا داداشم كه ببريم براي سربازا . ميگفت سربازا گناه دارن از خونه و خانواده دورن . يه بارم يادمه اومدم همونجا از خيابون رد بشم كه خيلى هم پر تردد نبود خوردم زمين ، يكى از همون سربازا دوييد و منو بلند كرد كه مبادا ماشين بياد بهم بزنه . مهربون بود . مدتي بعد برادر خودم هم سرباز شد و به خاطر شرايط جنگ رفت به جبهه و سالها ازمون دور شد ، مامانم ديگه بيشتر سفارش سربازها رو ميكرد كه يعني ببين داداش خودتم سربازه . خلاصه كه من هر وقت سرباز ميبينم شايد به خاطر حرف هاي مادرم دلم ميسوزه . امروز با ديدن اين ويديو خوشحال شدم و از شاديشون شاد . خداروشكر كه لحظات و ساعاتى سربازان سرزمينم فارغ از درد و رنج و غم با موسيقى و ساز زدن شاد هستن . كه البته فكر كنم اين عزيزان تو دسته موزيك ارتش هم هستن . براى همه سربازان وطنم آرزوي سلامتى دارم و اميدوارم با آرامش و به خوبى اين دورانو سپري كنن . آمين ....
#‌شهره_سلطانی #‌سرباز#‌سربازان#‌ايران#‌شادى#‌موزيك#‌مهربانى #‌موسيقى#‌موزيك