وقتی فیلم مستند « آی آدم ها» به کارگردانی خانم بنی اعتماد را دیدم با دکتر کیوان مزدا آشنا شدم؛ مردی که زندگی اش را وقف بازگرداندن سلامتی کودکان کرده بود. چقدر غبطه خوردم به ایشان. به این که اگر دلیل و فلسفه ای برای حیات خودم آنطور که دوست دارم، قائل باشم، باید مثل ایشان زندگی کنم و با مفهوم چیزی به اسم عمل بی چشمداشت در قبال آدم ها و هستی بیگانه نباشم و به آن بپردازم. اما افسوس که کمتر از آنم. دکتر کیوان مزدا ، مردی که به دلیل جراحی های موفق ستون فقرات در دنیا معروف است، فرشته نجات کودک و بزرگسال بود و طی سالها فعالیت داوطلبانه و رایگان در کشورمان به بسیاری سلامتی را بازگردانده بود. او می گفت:٣٠سال است که کار من این است، فعالیت داوطلبی جزئی از زندگی‌ام است؛ برهانی برای توجیه آن ندارم، همان‌گونه که نفس می‌کشم، کار داوطلبی می‌کنم، به نظر شما نفس کشیدن دلیل می‌خواهد؟» حرف پایانی دکتر مزدا در یک مصاحبه و آرزویش برای دنیا این بود: «جنگ نباشد، غذا باشد. زندگی بدون هیچ‌گونه تبعیض.»
شنیدم که امروز از دنیا رفته اند. چقدر غمگینم. چقدر کم داریم از این آدم‌ها. چقدر جایش خالی خواهد بود
#‌زنجیره امید