.
اندر حكايت اين عكس
از اون دسته عكسايي كه بعد از مرگم ريفرنس (وي در خانواده ي مذهبي...) خواهد بود
پيشاپيش روحمون قرين به سمت موازيِ رحمت
از آنجايي كه بنده بزرگترين نوه يِ بزرگترين پسر خاندان بودم و از قضا دخترزا بودنِ بستگان٫ نياكان را سكوتي اندر قحط الرجالي در دستگاهِ بدبخت شديم رفت طنين انداز شده بود
به همين تدبير و اميد انگار بنده هديه آسماني بودم
از همين حيث برايمان طرح ترافيك ببخشيد طرح تكريم
(اين روزها انقدر درگير اين مسئله هستيم تا اسم طرح مياد ياد طرح ترافيك ميفتم)
از اينجانب را اعمال كردند شايدم بر رديف بودجه احمال
چراكه اون زمان (سال هزار و سيصد و سيم خاردار) در بُحبوحه ي جنگ كه تبعاتش بلحاظ إمكانات كاملا در عكس محسوسِ و اميدوارم هرگز هم تكرار نشود به قدر غايت مارا به سفر مشهد بردند و سرتا پاي مارا آب مقدس كه نبود با آب مقطر شستن منظور مارا تازه كردند
في المجلس مي توان به انگشتر دست و دلبري كه آن زمان بايد سفارش داده ميشد تا ركابش ساخته شود اشاره كرد٫ بماند كه دوخت پيراهن يقه مردانه براي كودكي كه تنها ٢٤ ماه از تولدش ميگذرد زحمت خودش را داشت
بله اينجا بنده دوسال داشتم
از مضرات اين قِسم توجه هات زود بزرگ شدنِ كه با حضور مردانه در محافل از بازي كردن در ميان ساير هم سن و سال ها جلوگيري ميكرد.
پايان
#‌محمدرضاژاله
#‌iranianactress #‌iranianart #‌iranianartist #‌theater #‌actor #‌iranianactor #‌oldtimes