نمی دانم که کیست سحرگاه همچون اذان دلم را می سراید در خواب دیدگانم از پس پلک تماشایی تر دوستش دارند

بچه که بودیم همه به ما گفتن بچه عاقل باش نوجوان که شدبم هی گفتن عقل نداری مگه درست رفتار کن جوان که