این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت چون آب به جویبار چون باد به دشت هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت روزی که

نان سرمستی ماطعنه زنانند بگذاربمانند خماری زماهیچ ندانند با گاپه لحظات خود را شیرین ثب