نیکی فیروزکوهی ابتدای کتاب آورده است: نامه ها هرگز ارسال نشدند نامه ها جمع آوری شد تا روزی به دست هز

.رنجشی نیست آدم ها همینند خوبند ولی فراموش کار می آیند میمانند میروند مثل مسافران کاروان سرا مثل